ខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ សូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះតេជព្រះគុណ ព្រះមេគណ ព្រះអនុគណ
ព្រះថេរានុថេរៈគ្រប់ព្រះអង្គ ជាទីសក្ការៈ
ហាគឹមតួន នៃសាសនិកឥស្លាម ដែលបានអញ្ជើញចូលរួមនៅក្នុងឱកាសនេះ
សូមគោរព លោក Siddhartha Kaul ប្រធានអង្គការ SOS អន្តរជាតិ, លោកស្រី សូបា មុទី អគ្គលេខាធិការរងនៃអង្គការ SOS ប្រចាំអាស៊ី, លោក មីសែល កៃសុន ប្រធានអង្គការ SOS ស៊ុយអែត និងជាសប្បុរសជននៃការជួយលើគម្រោងនេះ។
សូមគោរពចំពោះលោកយាយ លោកតា លោកអ៊ំ មា មីង បងប្អូន ជនរួមជាតិ ដែលបានអញ្ជើញចូលរួមនាក្នុងឱកាសនេះ ជាទីគោរពនឹករលឹកពីខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ។
លើកទី ៦ ដែលចូលរួមសម្ពោធភូមិកុមារ SOS
ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ ពិតជាមានការរីករាយដែលបានមកចូលរួមសម្ពោធដាក់ឲ្យប្រើប្រាស់ នូវភូមិកុមារ SOS ខេត្តកំពត។ នេះជាលើកទី ៦ ហើយ ដែលខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំបានចូលរួមសម្ពោធដាក់ឲ្យប្រើប្រាស់ នូវភូមិកុមារបែបនេះ បន្ទាប់ពីទីក្រុងភ្នំពេញ ខេត្តសៀមរាប ខេត្តបាត់ដំបង ខេត្តរតនគិរី ដែលពេលនោះ គឺសម្ពោធដាក់ឲ្យប្រើប្រាស់ជាមួយនឹងអតីតប្រធាន គឺលោក ហែលមុត កូទីន និងកាលពីឆ្នាំ ២០១៤ និងថ្ងៃនេះ ជាមួយនឹងលោកប្រធាន Siddhartha Kaul ដែលបានធ្វើកិច្ចការដ៏ល្អបន្តពីលោកប្រធាន ហេលមុត កូទីន ដែលជាប្រធានកិត្តិយសនៅពេលនេះ។
ខ្ញុំពិតជាមានការពេញចិត្តជាមួយនឹងសកម្មភាពទាំងឡាយ ដែលយើងបានរួមគ្នាធ្វើតាំងពីឆ្នាំ ១៩៩៩ រហូតមកដល់ពេលនេះ ហើយបើយោងទៅលើការកត់ត្រា អង្គការនេះបានចំណាយទឹកប្រាក់អស់ប្រមាណជាង ២៦ លានដុល្លារសហរដ្ឋអាមេរិករួចទៅហើយ។ ក្នុងនោះ បានផ្តល់នូវការបីបាច់សម្រាប់កុមាររបស់យើងយ៉ាងច្រើននៅទូទាំងព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា។ ខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ ពិតជាមានមោទនភាព ដែលបានក្លាយទៅជាសមាជិកនៃអង្គការនេះ ហើយខ្លួនខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំផ្ទាល់ ក៏បានក្លាយទៅជាសមាជិកដំបូងនៃអង្គការនេះក្នុងឋានៈជាជនជាតិកម្ពុជា នៅឆ្នាំ ២០០២ កន្លងទៅ។
ឆ្នាំនេះ គឺជាឆ្នាំពិសេស ទន្ទឹមនឹងការសម្ពោធដាក់ឲ្យប្រើប្រាស់នូវភូមិកុមារក្នុងខេត្តកំពតនេះ លោកប្រធានអង្គការ SOS បានអញ្ជើញសហការីពីបណ្តាប្រទេសអាស៊ាន មកធ្វើការជួបជុំពិភាក្សា នៅក្នុងព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា ដែលចាត់ទុកថា កម្ពុជាមានកិត្តិយសមួយធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះ ឬទីកន្លែងនៃការជួបជុំ ដើម្បីពិភាក្សាអនាគតនៃសកម្មភាពរបស់អង្គការ SOS កម្ពុជា។
អង្គការ SOS សង់ទាំងភូមិផង និងសាលាផង
ខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ សូមយកឱកាសនេះ ថ្លែងអំណរគុណចំពោះលោក មីសែល កៃសុន ដែលបានជួយឧបត្ថម្ភតាមរយៈអង្គការ SOS ចំពោះការកសាងនៅទីនេះ។ បើតាមការចំណាយ គឺដល់ទៅជាង ១ លាន ៧ សែនដុល្លារសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយអម្បាញ់មិញ លោក Siddhartha Kaul បាននិយាយថា គឺលោក កៃសុន នឹងចេញនូវការចំណាយសម្រាប់ឆ្នាំបន្តទៀត។
នេះជាកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងមួយរបស់អង្គការ ជាមួយនឹងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់កម្ពុជាខ្លួនឯងផ្ទាល់។ នៅក្នុងពេលចូលសវនការ និងជួបសំណេះសំណាល រវាងខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ ជាមួយនឹងក្រុមរបស់ពួកគាត់ ខ្ញុំក៏បានលើកនូវទស្សនៈ និងគំនិតខ្លះ ពាក់ព័ន្ធនឹងប្រតិបត្តិការផ្ទាល់ ដែលត្រូវចាប់ផ្តើមពីកម្ពុជា និងពីប្រទេសនីមួយៗខ្លួនឯងជាដំបូង ហើយជាមួយនោះ យើងក៏មិនត្រូវមើលរំលងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការអន្តរជាតិ ដែលក្នុងនោះអង្គការ SOS បានធ្វើសកម្មភាពនៅលើពិភពលោកយ៉ាងធំ។ រហូតមកដល់ពេលនេះ អង្គការ SOS កំពុងការបីបាច់ថែរក្សាចំពោះកុមារនៅលើពិភពលោកប្រមាណជាង ២ លាន ២ សែន នាក់។ ដូច្នេះ ជាប្រតិបត្តិការ ជាអង្គការមួយដ៏ធំ ហើយដែលមានសប្បុរសជនបានជួយយ៉ាងច្រើនផងដែរ។
ថ្ងៃនេះ កម្ពុជាទទួលបាននូវសមិទ្ធិផលនេះ គឺមិនទាន់បញ្ចប់នៅឡើយទេ នៅត្រង់ថានៅខាងមុខនេះ គឺមានសាលាបឋមសិក្សា និងអនុវិទ្យាល័យ ដែលរៀននៅត្រឹមកម្រិតថ្នាក់ទី ១ ដល់ថ្នាក់ទី ៦ បញ្ចប់បឋមសិក្សា ហើយរៀនអនុវិទ្យាល័យពីថ្នាក់ទី ៧ ដល់ថ្នាក់ទី ៩។ ជាទម្លាប់ធម្មតា គឺ SOS តែងមានសាលានៅជាប់(ជាមួយ)។ អម្បាញ់មិញ លោកប្រធានបានលើកឡើងអំពីសំណូមពរនៃការចង់បានដីសម្រាប់កសាងវិទ្យាល័យ។ វាជាការគាប់ជួនណាស់។ ដើររកអុស ប្រទះធុងហ្គាសតែម្តង។ ដីរបស់ក្រសួងសង្គមកិច្ច ហើយដែលអាជ្ញាធរបានផ្តល់កម្មសិទ្ធិឲ្យទៅក្រសួងសង្គមកិច្ចរួចទៅហើយ មានទំហំ ៣ ហិកតាកន្លះ (ពោលគឺ)នៅសល់ ២ ហិកតាកន្លះទៀត។ សុំប្រកាសផ្តល់ជូនលោកប្រធានថ្ងៃហ្នឹងតែម្តងសម្រាប់សង់វិទ្យាល័យ។
អង្គការ SOS នេះ មិនគ្រាន់តែធ្វើសកម្មភាពសម្រាប់បញ្ហាទាក់ទិនជាមួយនឹងកុមារដែលខ្លួនបានចិញ្ចឹមនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែនៅគ្រប់ទីកន្លែង ទាំងនៅភ្នំពេញ ទាំងនៅបាត់ដំបង ទាំងនៅសៀមរាប ទាំងនៅរតនគិរី ទាំងនៅខេត្តក្រចេះ និងនៅទីនេះ គឺតែងមានសាលាជាប់នៅជាមួយដែលតែងផ្តល់ឱកាសឲ្យកុមារ និងយុវជននៅជុំវិញនេះ បានចូលសិក្សាផងដែរ។ ដូច្នេះហើយ បើទោះបីជាថ្ងៃនេះ គ្មានដី (សំណាងវាមាន) តែបើសិនគ្មានដីទេ ក៏ខ្ញុំរកទិញទាល់តែបាន ដើម្បីអាចឲ្យលោកកសាងសាលានៅជាប់នៅទីនេះ ស្របទៅតាមស្តង់ដារនៃភូមិកុមារ SOS របស់យើង។
ខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ ពិតជាមានការរីករាយ ដោយសារតែកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់យើង ពីជំហានមួយ ទៅកាន់ជំហានមួយ ទទួលបាននូវលទ្ធផលល្អ ដោយមានការខិតខំប្រឹងប្រែងពីសំណាក់ប្រជាជនកម្ពុជាខ្លួនឯង និងពីសំណាក់ការជួយឧបត្ថម្ភពីដៃគូអន្តរជាតិរបស់យើង ក្នុងនោះ SOS ក៏បានដើរតួមួយសំខាន់។ ថ្ងៃនេះ យើងសម្ពោធនៅខេត្តកំពត ក៏ប៉ុន្តែនឹងមានគម្រោងថ្មីមួយទៀត ដែលនឹងចាប់ផ្តើមនៅខេត្តព្រៃវែងឯណោះ។ បន្ទាប់ពីខេត្តព្រៃវែង សូមពិនិត្យមើលថាទៅកន្លែងណាទៀត? សូមជម្រាបគ្រប់ខេត្តឲ្យហើយទៅ ខេត្តណាដែលចង់បានជំនួយ ភូមិកុមារ SOS ខេត្តនោះត្រូវតែត្រៀមដីទុកឲ្យហើយ ទាំងដីសម្រាប់កសាងភូមិ និងដីសម្រាប់កសាងសាលា។ បដិភាគរបស់កម្ពុជាត្រូវចូលរួមដោយតាមរយៈដីធ្លីនេះឯង ក្នុងនោះក្រសួងសង្គមកិច្ចអតីតយុទ្ធជន និងយុវនីតិសម្បទាត្រូវធ្វើការជាមួយនឹងបណ្តាខេត្តផងដែរ។
អរគុណ SOS ដែលបានជួយកុមារកំព្រាក្នុងប្រទេសកម្ពុជា
ខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ ពិតជាមានការរីករាយដោយសារតែលោកប្រធាន Siddhartha Kaul បានលើកឡើង អំពីអ្វីដែលខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ បាននិយាយទាក់ទិនជាមួយនឹងអតីតកាល ដែលខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ បានជួបប្រទះនោះ។ ពិតមែនតែ ខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ មានឪពុកម្តាយ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំបានរស់នៅមិនខុសពីក្មេងកំព្រានោះទេ នៅអាយុ ១៣ ឆ្នាំ ដោយសារតែគ្មានសាលារៀន។ ខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ ត្រូវបង្ខំចិត្តចាកចេញពីឪពុកម្តាយទាំងវ័យក្មេង ហើយមករស់នៅជាមួយព្រះសង្ឃ ដើម្បីទទួលបាននូវការរៀនសូត្រជាបន្ត។ ក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ នៅពេលដែលខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ មានឱកាស ខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ បានខិតខំកសាងសាលារៀននៅគ្រប់ទីកន្លែង។ ខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ បានប្រកាសចេញនូវគោលដៅ និងដែលបានសម្រេចរួចហើយនោះ គឺឃុំមួយមានអនុវិទ្យាល័យមួយយ៉ាងតិច ហើយស្រុកមួយក៏មានវិទ្យាល័យលើសពីមួយ រហូតទៅដល់មានស្រុកខ្លះមានអនុវិទ្យាល័យ ៦ ទៅ ៧ ឯណោះ។ កាលពីដើម ខេត្តមួយមានវិទ្យាល័យត្រឹមតែមួយប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ វិទ្យាល័យ គឺមានរហូតរាប់សិបវិទ្យាល័យឯណោះ។ ការធ្វើដូចនេះ ដើម្បីផ្តល់ឱកាសឲ្យកុមាររបស់យើង យុវជនរបស់យើងបានទទួលនូវការសិក្សា។ ដូចជានៅទីនេះ យើងមានបឋមសិក្សាហើយ។ យើងមានអនុវិទ្យាល័យជាប់នៅទីនេះ ដែលផ្តល់ឱកាសដល់កុមាររបស់យើង មិនបាច់ធ្វើដំណើរឆ្ងាយពេក ទៅកាន់ទីកន្លែងផ្សេង ដូចកាលពីសម័យដើម។ បើសិនជាគ្មានទេ ត្រូវបោះបង់ការសិក្សាចោលទាំងអស់ ហើយអ្នកដែល(ចង់រៀន) នឹងមានឱកាស ដូចជាព្រះសង្ឃយកមកចិញ្ចឹម បន្តការសិក្សា ទើបបានទទួលនូវការសិក្សា។
យើងត្រូវមើលឃើញចំនុចនេះ ជាមួយការខិតខំប្រឹងប្រែង ដែលយើងបានរួមគ្នាកសាងឡើង ក្នុងស្ថានភាពការកសាងពីបាតដៃទទេតែម្តង។ ជាភ័ព្វសំណាងដែលលោក Siddhartha Kaul បានមកកាន់កម្ពុជានៅឆ្នាំ ១៩៩៩ គិតមកដល់ពេលនេះគឺ ១៧ ឆ្នាំហើយ។ អញ្ចឹងលោក អាចឃើញនូវការផ្លាស់ប្តូរទាំងឡាយដែលបានកើតមានតាំងពីពេលនោះ។ យើងខ្ញុំបានបញ្ចប់សង្រ្គាមនៅឆ្នាំ ១៩៩៨ ហើយទើបនឹងការចប់សង្គ្រាមនោះ យើងក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើឲ្យប្រទេសនេះមានការហក់ឡើង។ ប៉ុន្តែយើងនៅមានបញ្ហាប្រឈមច្រើនណាស់។ ថ្វីត្បិតតែកុមារកំព្រា ដែលបន្សល់ទុកដោយសង្គ្រាម បន្សល់ទុកដោយរបបប្រល័យពូជសាសន៍ ឥឡូវបានក្លាយជាឪពុកម្តាយ ហើយមានអ្នកខ្លះក្លាយទៅជាជីតា ជីដូនគេទៅហើយ។ ប៉ុន្តែកុមារកំព្រា និងកុមារទីទាល់ក្រ ក៏នៅតែមានជាបន្តទៀត ដែលតម្រូវឲ្យយើងមានការជួយឧបត្ថម្ភដល់ពួកគេ។ ក្នុងនោះ SOS បានជួយទៅដល់កុមារ ១៧៤៩ នាក់ ហើយសង្ឃឹមថា ចំនួននេះ វានឹងមានការកើនឡើងនៅពេលខាងមុខ ព្រោះថាមិនខ្វះទេនូវជនដែលមានការលំបាក។
គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ គ្រាប់មីន បានបន្សល់នូវកុមារកំព្រា
ខ្ញុំក៏សុំជម្រាបលោកប្រធានផងដែរ ២ ថ្ងៃ បន្ទាប់ពីសម្ពោធភូមិកុមារនៅឯរតនគិរី ឆ្នាំ ២០១២ មានរឿងអកុសលមួយ គឺកុមារ ២ នាក់ នៅស្ទឹងត្រែង ត្រូវឪពុកម្តាយស្លាប់ចោលអស់តែម្តង។ ដូច្នេះ ខ្ញុំអត់មានជម្រើសក្រៅពីសួរនាំ ដើម្បីឲ្យខាងសង្គមកិច្ចយកកុមារ ២ នាក់នោះ ទៅដាក់នៅភូមិ SOS រតនគិរីតែម្តង។ បន្ទាប់ពីឪពុកម្តាយបានស្លាប់អស់ ពួកគេក៏មានឪពុកម្តាយថ្មីនៅភូមិកុមារនោះ។ ជាភ័ព្វសំណាងមួយដែលយើងមានស្ថានភាពយ៉ាងដូច្នេះ។ ថ្ងៃនេះ យើងទទួលនូវសមិទ្ធិផលនេះ ជាមួយនឹងអំណរគុណ ចំពោះអង្គការ SOS ភូមិកុមារ SOS ជាមួយនឹង លោក មីសែល កៃសុន ដែលបានទទួលគម្រោងនេះទាំងមូល នឹងបន្តការជួយឧបត្ថម្ភ។ សង្ឃឹមថាលោក នឹងជួយមកដល់ប្រជាជនកម្ពុជាជាបន្តទៀត។ សង្ឃឹមថា SOS នឹងបន្តនៅជាមួយយើងក្នុងឋានៈកម្ពុជា ជាសមាជិកតាំងពីឆ្នាំ ១៩៩៩ ហើយខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ក៏ជាសមាជិក។ ថ្ងៃក្រោយបើអាចហៅខ្ញុំទៅប្រជុំនៅឯណា មកប្រជុំនៅកម្ពុជា ហៅសមាជិកម្នាក់នេះចូលរួមប្រជុំផង …។
បើគ្មានការជួយ(ពីអង្គការ SOS)ទេ តើពួកគេស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបណា? ជាបញ្ហាដែលយើងត្រូវគិត។ យើងត្រូវរកវិធីកាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់ទាំងឡាយ ក្នុងនោះគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ គឺជាគ្រោះថ្នាក់មួយដែលធ្វើឲ្យមួយថ្ងៃៗមានកុមារកំព្រាកើនឡើង ព្រោះនៅកម្ពុជាបច្ចុប្បន្នស្លាប់ជាមធ្យម ៦ នាក់ ក្នុងមួយថ្ងៃ។ បើសិនជាស្លាប់ទាំងឪពុកម្ដាយ គឺកុមារកំព្រាទាំងឪពុកម្ដាយ ប៉ុន្តែពេលខ្លះស្លាប់ម្ដាយ ពេលខ្លះស្លាប់ឪពុក។ (ចំនួន)កុមារកំព្រា មានកំណើនពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ ទាមទារឲ្យយើងរកវិធានការ មិនមែនគ្រាន់តែចិញ្ចឹមកុមារកំព្រាទេ តែទប់ស្កាត់កុំឲ្យមនុស្សស្លាប់ ដូចជាការកាត់បន្ថយ ឬឈានទៅលុបបំបាត់នូវគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ដែលធ្វើឲ្យបាត់បង់ជីវិតមនុស្សដែលនាំទៅដល់(មាន)កុមារកំព្រា។ (មិនតែប៉ុណ្ណោះត្រូវយកចិត្តទុកដាក់) បំផ្លាញចោលគ្រាប់មីន និងគ្រាប់មិនទាន់ផ្ទុះ ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សស្លាប់ ហើយនិងនាំទៅដល់(មាន)កុមារកំព្រា និងជំងឺដង្កាត់ ជំងឺឆ្លងដទៃទៀត ដែលនាំទៅដល់ស្ថានភាពមានកុមារកំព្រា។
បម្រែបម្រូលអាកាសធាតុ, ប្រើប្រាស់អំបិលក្នុងស្រុក
ម្សិលមិញ ប្រុងមកសម្រាកនៅកំពត។ ព្រឹកមិញ ភ្ញាក់ម៉ោង ១ យប់។ (ឯ.ឧ) ប៉ែន ស៊ីមន ផ្ញើ telegram មួយថា ភ្លៀងមួយមេធំណាស់។ កុំគិតថា អ្នកមានបុណ្យមកបានមានភ្លៀង អាហ្នឹងគេហៅ លទ្ធិទំយើបុគ្គលទេ។ ទោះបីខ្ញុំព្រះករុណាខ្ញុំ មិនមកក៏ភ្លៀងដែរ។ ឆ្នាំនេះ សភាពការណ៍ធាតុអាកាសរបស់យើង មានការប្រែប្រួល ថាវាក្ដៅ វា(ទៅជា)ត្រជាក់, ថាវាត្រជាក់ វា(ទៅជា)ក្ដៅ, ថាវាអត់វាភ្លៀង ប៉ុន្តែធម្មតា គឺមាត់សមុទ្រអញ្ចឹង ចាប់ផ្ដើមចូលខែ មីនា ហើយ គឺថាចាប់ផ្ដើមហើយ។
ឆ្នាំនេះ ការផលិតអំបិល ប្រហែលមិនមានបញ្ហាទេ។ ទៅជាសល់អំបិល។ ឥឡូវហ្នឹង មិនដឹងថានាំចេញទៅណាទៀត? ឥឡូវសូមអំពាវនាវចំពោះប្រជាពលរដ្ឋរបស់យើងនៅទូទាំងប្រទេស ប្រើប្រាស់អំបិលក្នុងស្រុក ជាជាងប្រើប្រាស់អំបិលដែលនាំចូលពីបរទេស។ វាលំបាកណាស់នៅក្នុងការបិទ(ការនាំចូលអំបិល) នៅក្នុងរបបពាណិជ្ជកម្មសេរី តាមក្របខណ្ឌអង្គការពាណិជ្ជកម្មពិភពលោក WTO។ ពិបាកបិទ(មិនឲ្យនាំចូល)ណាស់។ ប៉ុន្តែបើនិយាយអំពីអំបិលរបស់កម្ពុជា គឺជាអំបិលដែលធានាសុវត្ថិភាព មិនមែនជាអំបិលដែលទៅជីកពីភ្នំមកទេ។ អំបិលដែលនាំចូលពីប្រទេសក្រៅមកក្នុងកម្ពុជានេះ គឺអំបិលដែលទៅជីកពីភ្នំ។ អញ្ចឹងវាខុសពីអំបិលដែលយើងធ្វើពីទឹកសមុទ្រ។ មួយទៀត អំបិលរបស់យើងប្រើប្រាស់ជាតិអ៊ីយ៉ូត ដើម្បីធានាថា កុមាររបស់យើងមិនកើតជំងឺពកក។
ក្មួយខាងគរុសិស្សបានមកស្ទាក់ផ្លូវ សុំទៅលេងអង្គរវត្ត។ អនាគតអ្នកគ្រូ អនាគតលោកគ្រូ គាត់មកស្នើសុំថាទៅលេងអង្គរវត្ត។ គាប់ជួន(ឯ.ឧ)បណ្ឌិត ប៉ែន ស៊ីមន នៅក្បែរហ្នឹង គាត់ក៏ទទួលបន្ទុកទៅ។ អម្បាញ់មិញ បានសន្យាតែ(ចំពោះ)គ្នាប៉ុន្មាននាក់នោះ ប៉ុន្តែបើថាទៅហើយ កូនសិស្សនៅហ្នឹង គឺគរុសិស្សមាន ១៩៩ នាក់ បើយកតែសិស្ស អត់គ្រូក៏មិនកើតដែរ ត្រូវយកទៅទាំងសិស្ស ទាំងគ្រូហើយ។ រួចកូនសិស្សពេទ្យចង់ទៅអត់? កូនសិស្សពេទ្យនៅក្នុងសាលាមាន ៦១០ នាក់ ឥឡូវចង់ទៅទាំងអស់គ្នា ឬទេ? បើចង់ទៅមួយសាលា (ឯ.ឧ) ប៉ែន ស៊ីមន ទទួលបានអត់? បើទទួលបាន សូមអបអរសាទរ។ អញ្ចឹងរៀបចំកម្មវិធីទៅ។ នៅទីនេះ គរុកោសល្យភូមិភាគ និងគរុកោសល្យខេត្ត ហើយសូមប្រកាសប្រាប់ថា នៅខេត្តផ្សេងៗ ទាល់តែមានអ្នកទទួលបន្ទុក, ខ្ញុំមិនអាចទទួលបន្ទុកទូទាំងប្រទេសទេ។ ខ្ញុំទទួលបន្ទុកបានតែគ្រូបរិញ្ញាបូកមួយ ក្នុងមួយឆ្នាំ ៦០០-៧០០ នាក់ ជូនទៅលេងអង្គរវត្ត។ ប៉ុន្តែខេត្តដទៃ ដែលមានសាលាគរុកោសល្យភូមិភាគ ឬសាលាគរុកោសល្យខេត្ត ទាល់តែមានអ្នកដែលចុះតាមខេត្តហ្នឹង sponsor ហើយបានៗ។ សូមធ្វើម៉េចទៅដល់អង្គរវត្ត និងត្រឡប់មកវិញឲ្យដល់ផ្ទះ។ នេះជាបណ្ដាំ។ រឿងធំជាងគេ គឺសុវត្ថិភាពក្នុងការធ្វើដំណើរ។ មួយទៀត បើថាកូនកំលោះគេទៅ កូនក្រមុំគេទៅ ធ្វើម៉េចកូនកំលោះកូនក្រមុំហ្នឹង ឲ្យមកដល់ផ្ទះវិញ …៕
